"Kometa nad Doliną Muminków" - czytelniczy numer jeden

Od jakiegoś czasu "Kometa nad Doliną Muminków" jest książką, która nam towarzyszy. Czasem czytamy ją co dzień do snu, a czasem po jednym rozdziale. Najczęściej rozdziały szósty i siódmy. A nasza książka, odziedziczona moim bracie i po mnie, jest zaczytana na śmierć i ma już trzy tomy ;-) A mimo to czytamy ją z chęcią i chyba czas, żeby kupić kolejne wydanie.

Co ciekawe inne części Muminków nie budzą w ogóle entuzjazmu. Przymanjmniej te książkowe, bo słuchowisko "Lato Muminków" - owszem. Mam nadzieję, że to się zmieni i będziemy mogli poczytac wszystkie części. Tymczasem złowrogi krajobraz, pustka i świat w obliczu zbliżającej się komety budzą naprawdę wiele entuzjazmu i zaciekawienia.

Latem udało nam się narysować kredą te gorące zmagania Muminka i reszty stworzonek. Zmagania ze strachem, poczuciem zagrożenia i walką z czasem. To niesamowice ważne dla czterolatka - włącza się abstrakcyjne myślenie i pojawiają się jakieś lęki i obawy. Tymczasem Muminek (z którym Rysiek się w ogóle nie identyfikuje, raczej wybiera - i słuszne - Ryjka. Bo na razie to on pojękuje "daleko jeszcze?" albo "wcale mi się nie chce") jest bardzo pozytywnym bohaterem, odnajdującym radość i przygodę w każdym możliwym zdarzeniu, nawet z pozoru niebezpiecznym i budzącym strach (przynajmniej w Ryjku).

I takie dialogi nam towarzyszą na przykład:
R: A dlaczego ten Ryjek taki był? Co on chciał?
Ja: Wiesz, Ryjek chciał wszystko mieć. Chciał zabrać te rubiny sobie na zawsze. A Włóczykij tylko lubił podziwiać świat. Jak idziemy na łąkę, i rosną tam kwiaty...
R (przerywa mi): To Ty jesteś Włóczykijem, a ja Ryjkiem. Ale ja dla Ciebie zrywam, a nie dla siebie!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oto i dzieło! Duma mnie matczyna rozpiera, bo przy szkicu ramowym całość pracy została wykonana zupełnie samodzielnie. Przedszkolne doświadczenia z plasteliną uczyniły cuda! Aha i co najważniejsze, to pomysł też wypłynął od wykonawcy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dla tych, którzy jednak mieliby jakieś wątpliwości - oto wędrowcy - Włóczykij, Muminek, Panna Migotka ze złotą grzywką, Migotek oraz Ryjek w obliczu zbliżającej się komety. W oddali widać Góry Samotne.

 

Bardzo, bardzo lubię czytać Muminki, bo wyjątkowo dzieci przekładają sobie ten abstrakcyjny świat różnych driad i leśnych duszków na swój dziecięcy żywot. I bardzo lubię Mamusię Muminka. Jest fantastyczna i cieszy się ze wszystkich osiągnięć swojego Muminka. Ja pewnie bym drżała z przestrachu, gdyby mój syn zniknął w obliczu końca świata, a ona nie! Jeszcze namówiła go, żeby poszedł i dowiedział się od naukowców, co się tak naprawdę dzieje. To coś, czego bardzo chcę się od niej nauczyć.



Do plastelinowej wyklejanki zachęciła nas książka:
"Kometa nad Doliną Muminków", Tove Jansson
Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 1977.

Wpis ten powstał w ramach projektu blogowego „Przygody z książką”---> KLIK https://dzikajablon.wordpress.com/2015/10/12/przygody-z-ksiazka-3-blogi-w-projekcie/.